วันพุธที่ 19 ตุลาคม พ.ศ. 2554

เมื่อ [ความเศร้า] มานั่งข้างๆ...


เวลาเราใช้ชีวิตปกติสุขของเราไปตามกระแสของวันเวลาเราโดยไม่เคยรู้เลย
 [ความเศร้า] กำลังเข้ามา สุดท้ายเค้าก็มานั่งข้างเรา
จากตัวเราที่เคยสดใส เคยร่าเริง มันหายไปหมด เค้าก็พามันไปหมด
เราเองเริ่มสงสัยจะทำยังไงกับ [ความเศร้า] ที่ตามติดเราตลอด
เราเริ่มหนีจากความเศร้าโดยพาตัวไปพบปะผู้คน หรือแม้แต่เก็บตัวไม่เจอใคร
แต่สุดท้ายสิ่งที่ดีที่สุดคือการพยายามอยู่กับ [ความเศร้า] จนกว่าเขาจะจากไป

บางที [ความเศร้า] ก็แค่มาบอกเราว่า "พยายามผ่านมันไปให้ได้นะ"



...ไม่มีวันที่ฝนจะหยุดตกอย่างแท้จริง เราต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับสายฝน...

วันเสาร์ที่ 15 ตุลาคม พ.ศ. 2554

เมื่อการเดินทางสำคัญกว่าจุดหมาย

เมื่อการเดินทางสำคัญกว่าจุดหมาย
มาจากหนังสือชื่อ 52 วัน มหํศจรรย์ครึ่งโลก ของ เปเล่ - คริสโตเฟอร์ วอชิงตัน

พอดีผมมีโอกาสอ่านหนังสือเล่มนี้โดยการหยิบยืมรุ่นน้องในที่ทำงานด้วยความเป็นคนชอบผจญภัยจึงขอยืมอ่าน แค่หน้าปกของเล่มก็เจอคำที่ว่า "เมื่อการเดินทางสำคัญกว่าจุดหมาย" ผมอ่านแล้วก็คิดว่าอืมจริง ผมนึกย้อนไปถึงการเดินทางของผมนั่งบนรถเมย์ รถทัว รถไฟ หรือรถส่วนตัวก็ตามผมมักจะชอบมองออกไปแล้วเก็บสิ่งที่น่าประทับใจในการเดินทางนั้นๆ

ผมว่ามันก็คล้ายกับชีวิตคนเราที่เดินทางจากกิโลเมตรที่ 1 ไปยังลมหายใจสุดท้ายของชีวิตเป้ามายมันถูกกำหนดไว้ชัดเจนตั้งแต่เกิด แล้วก็เกิดเป้าหมายตลอดการเดินทางของชีวิตเรา ไม่ว่าจะสั้นแค่ "ตื่นเช้ามาไปชงกาแฟ" ไปจนถึง ."เป็นเจ้าของบริษัทที่มูลค่าเป็นพันๆล้าน" แต่พอเราพุ่งไปยังเป้าหมายจนลืมไปว่าชีวิตเรามันยังบางอย่างที่สำคัญไปคือ "การเก็บความทรงจำที่ดีตลอดการเดินทาง" :)






เลยขอนำ MV นี้มาลงด้วย เนื่องจากภายใน MV มีการเดินทางตลอด MV

พอฟังเนื้อหาก็ยังกลับมาเรื่องเดิม "เมื่อการเดินทางสำคัญกว่าจุดหมาย"
ผมเลยเข้าใจว่าเมื่อเรารักใครสักคนนึงบางครั้งเป้าหมายคือการที่อยู่เคียงข้างเขา แต่จริงๆแล้วเราควรเก็บความสุขที่เรารักเขาแม้ปลายทางมันจะไม่ใช่ก็ตาม :)